Шоколадовия демон 2

on

автор: atanasKoc

– И как тъй ти оцеля, несретнико –
любопитно запита ловецът
и погали спусъка хладен с търпение.
– Аз ли…
Хе, хлапе ме спаси, представи си
едно хлапе, дето пасеше козите на царя
нарамило захарна гега. И неграмотно
не чело ни укази, ни библии, нито канони
от склона се спусна в последния ден преди август
подкарало стадо кози с копити от захар
право към сладкото ледено езеро, право към мене
наведе се шепа сладка вода да си гребене
и ме погледна право в очите студени
триста стъпки надолу. Надолу, триста вселени.
И чудо се случи, ловецо на хищници
хлапето повярва ме, хлапето сживи ме.
Сетне бързо се дръпна улашено
и писна високо към червените облаци
и ужасено в страха си, извърна се и диво побегна.
Пък аз, моето спряло сърце се разтупка
и роден от тази едничката вяра, разчупих съня си от лед
и се стрелнах нагоре, нагоре към червените облаци
изпълнен с копнежи за смърт и още мисли зловещи
но, братко ловецо, пожалих хлапето, оставих го
та то ми върна това що си нямах – душата на демон.
После, после на следната заран, чух камбана да бие
откъм кулите захарнобели на кристалния град
но не на празник звънеше, и не за възхвала...
През нощта, през последната нощ преди август
заловили хлапето, което разказавало побледняло
разказвало с треперещи устни за моята милост
за демона с жълти очи и криле като прилеп
за демона там под водите ледени сладки
на триста стъпки надолу. Надолу, триста вселени.
И го изгорили на клада. Хлапето убили.
За ерес и за измама.
Убили едного, дето имаше вяра
едного, дето говореше правда.
А мен оставиха мъртъв. На, виж ме.

0 коментара:

Публикуване на коментар